Przepisy art. 133 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego nakładają na rodziców obowiązek alimentacyjny względem dziecka, które nie jest się jeszcze w stanie utrzymać samo, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zgodnie z art. 135 §2 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie albo wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.
Ustawodawca precyzyjnie wskazał przesłanki jakie warunkują wysokość obowiązku alimentacyjnego, to jest usprawiedliwione potrzeby uprawnionego oraz zarobkowe i majątkowe możliwości zobowiązanego. W wyroku z dnia 10 października 1969 roku, sygn. akt III CRN 350/69 Sąd Najwyższy orzekł „usprawiedliwione potrzeby dziecka powinny być oceniane nie tylko na podstawie wieku, lecz również miejsca pobytu dziecka, jego środowiska, możliwości zarobkowych zobowiązanych do jego utrzymania i całego szeregu okoliczności każdego konkretnego wypadku. W szczególności pojęcia usprawiedliwionych potrzeb nie można odrywać od pojęcia zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Pojęcia te w praktyce pozostają we wzajemnej zależności i obie przesłanki wzajemnie na siebie rzutują, zwłaszcza przy ustaleniu przez Sąd wysokości alimentów”.
ALIMENTY DLA DZIECKA, OBOWIĄZEK ALIMENTACYJNY – ADWOKAT RADZI
