Przysposobienie jest to więź prawna powstała na mocy konstytutywnego i skutecznego erga omnes (wobec wszystkich) orzeczenia sądu opiekuńczego, które staje się podstawą funkcjonowania nowej (zastępczej) rodziny dla małoletniego. Adopcja zagraniczna nie jest alternatywą dla adopcji krajowej. Regulujące instytucję przysposobienia przepisy oraz judykatura kreują pierwszeństwo adopcji krajowej. Dla dobra dziecka jednak została wprowadzona do polskiego kodeksu instytucja, która może, w sytuacji braku możliwości stworzenia odpowiedniego środowiska w rodzinie mieszkającej w Polsce, być dla małoletniego szansą na dorastanie w normalnie funkcjonującej rodzinie, choć mieszkającej poza granicami Polski.
Adopcja zagraniczna podlega takiemu samemu reżimowi dopuszczalności i kwalifikowania przysposabiających. Małoletni, który ukończył lat 13 musi wyrazić zgodę na dokonanie adopcji zagranicznej. Sąd może pominąć jego zgodę, jeżeli okoliczności wskazują na pełne zrozumienie oparte na rodzinnych stosunkach między przysposabianym a przysposabiającym (małoletni czuję sie jak dziecko przysposabiającego). Małoletni, który nie ukończył 13 lat, ale sąd uzna, że jest zdolny pojąć znaczenie przysposobienia może zostać wysłuchany w przedmiocie sprawy. Jeżeli chodzi o zgodę rodziców przysposabianego to może przybrać postać oświadczenia prostego lub blankietowego. W pierwszym przypadku jest to oświadczenie akceptacji adopcji dziecka. Jeżeli rodzice przyszłego przysposobionego zostali pozbawieni władzy rodzicielskiej lub są nieznani albo trudno jest się z nimi porozumieć. Istnieją również przesłanki, które pomimo braku zgody pozwalają na przysposobienie: ograniczona zdolność do czynności prawnych dotychczasowych rodziców oraz brak zgody jest oczywiście sprzeczny z dobrem dziecka. Natomiast zgoda blankietowa to złożone oświadczenie woli rodziców na przyszłe przysposobienie ich dziecka bez wskazania osoby przysposabiającego (złożenie ważnego oświadczenia następuje po upływie 6 tygodni od dnia narodzin). Zgodę tę można odwołać do momentu wszczęcia postępowania w sprawie o przysposobienie. W sytuacji, w której jedno z rodziców zgody nie wyraziło wystarcza zgodę pierwszego. Kiedy rodzice dziecka są nieznani lub nie żyją sad może postanowić o stosowaniu przepisów o zgodzie blankietowej przez obecnego opiekuna lub kuratora małoletniego. Przy adopcji, zarówno krajowej jak i zagranicznej, należy wspomnieć o zgodzie opiekuna przysposabianego, jeżeli takowy jest. Owszem, ze względu na dobro dziecka sąd może mimo braku zgody zezwolić na przysposobienie małoletniego, ale co do zasady zgodę taką należy otrzymać.
Po okresie osobistej styczności przysposabianego z przysposabiającym, której miejsce raczej wyznaczane jest w Polsce, sąd wydaje orzeczenie w sprawie i dopuszcza bądź nie zezwala na przysposobienie, kierując się dobrem dziecka. Dotychczasowa władza rodzicielska ustaje, a właściwie przechodzi na rodziców adoptujących (adopcja zagraniczna wspólna) lub osobę dokonującą adopcji. Należy wyróżnić możliwość dokonania adopcji niepełnej, całkowitej i pełnej . Niepełna adopcja wywołuje skutek jedynie między przysposabiającym, a przysposobionym oraz między przysposabiającym, a potomkami przysposobionego (tzn. przysposabiający stają się rodzicami przysposobionego oraz dziadkami jego dzieci, ale już np. dzieci przysposabiającego nie stają się rodzeństwem przysposobionego). Przysposobiony w dalszym ciągu pozostaje członkiem swojej rodziny naturalnej. W wyniku przysposobienia pełnego małoletni staje się nie tylko dzieckiem przysposabiającego, ale pełnoprawnym członkiem jego rodziny (jednocześnie zrywa wszelkie więzy łączące go z jego dotychczasową rodziną). Przysposobienie całkowite wywołuje wszystkie te skutki co przysposobienie pełne, a różni się od niego nierozwiązywalnością i pełną tajemnicą sporządzany jest nowy akt urodzenia, a dotychczasowy akt urodzenia przysposobionego nie podlega ujawnieniu i nie wydaje się z niego odpisów). W następstwie przysposobienia pełnego nierozwiązywalnego wszelki ślad po dotychczasowych rodzicach dziecka zostaje zatarty i niemożliwe jest ich ustalenie w oparciu o akta stanu cywilnego. Warunkiem przysposobienia pełnego jest udzielenie przez rodziców dziecka blankietowej zgody na przysposobienie, bez wskazywania osoby przysposabiającego.
Rozwiązanie przysposobienia jest możliwe na żądanie jednej ze stron stosunku, pod warunkiem, że nie ucierpi na tym małoletni. Należy podkreślić, że rozwiązać można tylko przysposobienie niepełne i pełne. Możliwość rozwiązania stosunku prawno-rodzinnego ustaje w chwili śmierci przysposabiającego, chyba, że wszczęto już sprawę o rozwiązanie. W wyroku sąd określa nazwisko małoletniego. Może on pozostać przy nazwisku, które otrzymał z chwilą zawiązania stosunku przysposobienia – a więc zachować nazwisko (i nadane imiona) swoich adopcyjnych rodziców lub wnioskować o powrócenie do nazwiska pierwotnego. Legitymację do wniesienia powództwa o rozwiązanie przysposobienia ma również prokurator, który w tym przypadku pełni funcie Rzecznika Praw Dziecka.
Tak naprawdę jedyną różnicą instytucji adopcji krajowej i zagranicznej jest miejsce zamieszkania małoletniego. Przysposobienie zagraniczne jest dodatkową możliwością stworzenia środowiska rodzinnego dla dziecka, którego dobra w dotychczasowej rodzinie nie sa wystarczająco chronione, albo w której nie zazna miłości i szczęścia.
